واجب توصلیواجب بی نیاز از قصد قربت هنگام امتثال را واجب توصلّی گویند. ۱ - تعریفواجب توصلی، مقابل واجب تعبدی، واجبی است که غرض مولا به وجود یافتن آن در خارج تعلق گرفته و به مجرد تحقق آن در خارج، امر مولا نیز ساقط می‌شود، و قصد قربت در آن شرط نیست، بلکه مکلف به هر انگیزه و قصدی آن را امتثال کند، از عهده او ساقط می‌شود، مانند: ادای دین که به هر نیتی صورت پذیرد، هر چند برای تظاهر، کفایت نموده و ذمّه را آزاد می‌کند و قصد قربت در آن شرط نیست. [۱]
محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج ۱، ص ۱۵۳.
[۳]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج ۲، ص ۳۷-۳۶.
[۵]
محمدی، ابوالحسن، مبانی استنباط حقوق اسلامی یا اصول فقه، ص ۴۹.
[۶]
ولایی، عیسی، فرهنگ تشریحی اصطلاحات اصول، ص ۳۶۷.
[۸]
مشکینی، علی، تحریر المعالم، ص ۶۰.
[۱۰]
آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص ۹۴.
[۱۲]
شهابی، محمود، تقریرات اصول، جزء ۲، ص ۷۴.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «واجب توصلی». رده‌های این صفحه : واجب
|